De Fundatie kan de weelde van Neo Rauch niet aan, denk ik tijdens de tocht door het Zwolse museum. De werken zijn te groot, de ruimtes te klein. Wat ook niet helpt is de grijze wolk die is neergedaald en overal zit of schuifelt en graag hardop praat. Ja, mevrouw met het kekke korte kapsel en dito bril, ik vind het ook mooi en enorm interessant, maar houd dat voor me. Of ik blog erover. Over die snaak van een Rauch bij wiens werk ik continu allegorische verhalen vermoed door kristallen, vogels, drilboren, hoorns. En hij maar zeggen dat-ie er niets mee bedoelt. Heerlijk samenspel dus, tussen schilder en toeschouwer.
Vandaag fietste ik een tochtje en stond in de buurt van Amsterdam voor een verkeerslicht. Een zilverharige, oudere hippiedame naast me nam foto’s van een sticker op een fietspaal waarop ‘Fossielvrij NL’ stond, waarna ik vroeg waarom. Ze zei met een zwaar Duits accent dat ik vast veel ouder was dan zij (Huh? O ja, mijn grijze baard) en dit heel belangrijk was. O, wat was ik het met haar eens!
Mark van der Schaaf 