De zesdelige serie ‘De avonturiers van de moderne kunst’ was eerder op tv, maar toen had er ik geen ogen naar. Dit keer raakte ik er bij toeval in en bevalt ie me goed. De animatieserie (afgewisseld met origineel filmmateriaal) is gebaseerd op een literaire trilogie van de Franse schrijver en scenarist Dan Franck en schetst een beeld van de kunstenaars die in de eerste helft van de twintigste eeuw het artistieke leven in Parijs bepaalden. Je hebt het dan onder meer over Picasso, Apollinaire, Modigliani, Matisse, Max Jacob, Man Ray en de vrouwen die hem omringden, onder wie model Kiki.
Wat me intrigeert is de rol van de kunstenaars in die maatschappij. Zij braken continu met traditie, met het gangbare in de kunst, het theater en het leven zelf. Het kunstenaarschap leek er toen meer toe te doen dan nu. Zo ken ik in mijn tijd geen kunstwerk of boek dat internationaal voor ophef zorgde, of voor een omwenteling van enig soort. Moet dat dan? Nee, en het kan ook niet meer. In dit tijdperk moet talent zich razendsnel manifesteren wil het opvallen, en ben je bovendien met talloze andere talenten (een nog heel veel meer non-talent). Wat ik wil zeggen: kunst had de tijd. Kom daar nu maar eens om.
Ik heb een nieuwe bundel in gedachten, gebaseerd op flamencoteksten en dan vooral die van de grote Camaron de la Isla. Hij werkte aan het album ‘Veulen van bloed en honing’, maar stierf voortijdig aan longkanker. Ik wil dat album voltooien. En zeg nu zelf: wat een geweldige titel. Ik merk trouwens dat ik opnieuw vanuit een titel werk – ook Hotel Vanilla Sweet – en niet vanuit de inhoud. Het zal wat.
Ook fijn: na maanden koolhydraatarm eten ben ik eindelijk drie kilo kwijt.
Mark van der Schaaf 