Selfie met kameel

Er is weinig poëzie in mijn leven, moet ik helaas constateren. Aan boeken kom ik niet toe, aan gedichten spaarzaam. Het is vooral werken, reizen naar en van het werk en een beetje sporten, als ik mijzelf ertoe kan zetten. Vandaag lukte het wel, ook omdat het een vrije dag was. Vanmorgen om 10.15 uur aan de bodycombat, waar ik Arthur weer sprak. Ik heb vaak de neiging te zeggen dat het een lieve jongen is, maar hij is twee jaar ouder dan ik. Vandaag liet ie me na afloop van de les een selfie met een kameel zien. ‘Hij staat onder een viaduct bij Naarden en is zo lief. Ik kom haar een paar keer per jaar opzoeken om te knuffelen.’ Helaas zijn twee andere kamelen gestorven dus heeft de eigenaar een alpaca ernaast gezet, zegt Arthur. Ook zegt hij iets over de gevoeligheid van kamelen die, als paarden, blijkbaar menselijke emoties voelen. Arthur is daarin oprechter dan ik. 

Mijn vader nog bezocht. Het is een vreemd gevoel om een kamer in te stappen waar iemand slaapt. Ik heb denk ik vijf minuten getwijfeld of ik niet rechtsomkeer moest maken om hem zijn slaap te gunnen. Maar ach, hij kan genoeg slapen, dus maakte ik hem wakker (voorzichtig). Daarna lekker gebabbeld, waarbij ik bewust het verleden zoek. Hij weet weinig van wat er nu gebeurt, of is er niet in geïnteresseerd, maar hij is precies als het gaat om vroeger, toen hij bij de NDSM werkte, en met wie hij daar werkte en dat hij toch maar ging studeren om meer te bereiken dan timmerman (wat hem is gelukt). Goed voor je karmapunten zij iemand eens, je vader bezoeken, wat in wezen een vreselijke uitspraak is. Alsof je een score moet bijhouden op sociaal vlak.