Marijn de Vries, die voor Trouw een column schrijft over sport, zegt dat we in verwarrende tijden leven. ‘Sommigen zeggen: in tijden waarin niks meer mag. Geen grapje is nog toegestaan, en alles wordt ons afgepakt. Ik denk dat we leven in tijden waarin groepen die zich voorheen nooit mochten uiten, die niet gezien en waar niet naar geluisterd werd, ineens het woord krijgen. En vertellen wat hen dwars zit.’
Iemand vertelde mij onlangs dat hij het niks vindt dat het boerkaverbod in Amsterdam niet wordt gehandhaafd. Nu is dat verbod nog geen wet, maar hij voegde er graag aan toe, dat hij vrouwen met een nikab niet vertrouwt, want er kon zomaar een bomgordel onder zitten. Probeer dan maar eens terug te argumenteren, wat ik niet deed, want het moet wel gezellig blijven.
Ik denk niet dat het ging om racisme, daarvoor ken ik de man niet goed genoeg. Het ging hem wel om de nadruk op een eigen volkscultuur en het dreigende verlies daarvan, want hij zei nog: ‘Ze willen ons veranderen.’ Dat kan beangstigend kan zijn. Dat je oud bent en niet meer kunt vertrouwen op een zekere toekomst, dat alles om je heen verandert, behalve jij, je ware ik. John Ashbery omschreef het in The New Spirit (dit is niet het hele gedicht).
I thought that if I could put it all down, that would be one way. And next the thought came to me that to leave all out, would be another, and truer, way.
clean-washed sea
The flowers were.
These are examples of leaving out. But, forget as we will, something soon comes to stand in their place. Not the truth, perhaps, but—yourself It is you who made this, therefore you are true. But the truth has passed on
to divide all.
Ik leerde vandaag de term tölt, wat staat voor de draf van IJslandse paarden. Een collega zei me ooit een film te hebben gezien uit de jaren dertig, van een dokter op zo’n IJslands paard. U begrijpt, ik zoek nog. Naarstig.
Mark van der Schaaf 