Ik word maar niet volwassen, een puber in een oud lijf, dacht ik deze week. Op een of andere manier kwamen we op het werk uit bij de Strabrechtse Heide, dat we googelden voor wat geografische precisie, waarna we lazen over alluviale bossen, wilgenstruweel, moerasruigten en vochtige schraallanden. Daar moesten we om gniffelen, als tieners.

Facebook herinnerde me aan een gedicht dat ik schreef, wat als serie uitmondde in De witte verzen, die in 2015 verscheen bij uitgeverij crU. De bundel is een pastiche op wat er over kunstwerken wordt geschreven. Het commentaar wordt vaak dik aangezet, alsof je moet beseffen dat je met serieuze kunst te maken hebt. Ik weet helaas niet meer bij welk kunstwerk ik dit gedicht schreef.

Gehuld in melodisch vibrerende luchtgolven, die mij omsloten – doordrenkt met bloesemgeuren uit verborgen nabijgelegen tuinen – als de oneindig zachte, strelende sluier van een onzichtbare hemelse wereld, bleef ik getroffen staan en luisterde. Klanken zweefden naar boven, om al echoënd in de wolken uit te sterven.

Het Amsterdam Light Festival is begonnen. Bij de brug Keizersgracht / Utrechtsestraat staat CODE van Frederike Top: een reeks van 34 letters en cijfers dat het adres bevat van een bitcoinwallet. Ontdek je de code, dan kun je cryptogeld doneren, aan het Huis van de Tijd, een stichting voor ouderen met dementie. Er is 79,32 euro gedoneerd.

Door middel van kleine ingrepen die van grote invloed zijn, probeert Top een beetje poëzie te brengen in de omgeving waarvoor ze ontwerpt, staat op de site van het festival. Wat ik ook vind van haar kunst, ik vind in elk geval dat het woord poëzie te vaak buiten zijn context wordt gebruikt.