Ik las in Huis Marseille een beschrijving bij een fotoserie van de Kameroener Em’kal Eyongakpa wiens werk objectief en subjectief kan worden gezien. Feitelijk voor wat hij fotografeert – natuur in dit geval – en persoonlijk vanuit de traditie van zijn ouders die sjamaan waren. Er stond iets over de mythe van verkrachtingen. Ik las dat laatste vast buiten de context, maar ik vond het onzorgvuldig van de huismeesters van Marseille.

Je moet weten dat in Kameroen het geloof in hekserij nog steeds wijdverspreid is. Als je als vrouw van een andere vrouw houdt komt dat door hekserij en moet dat met zwarte magie worden bestreden. Dat varieert van kippenbloed drinken, een peper in je anus als reinigingsritueel of je wordt door God verkracht (een pastoor is immers God) om je tot het juiste geslacht te bekeren. Hetzelfde gebeurt in Zuid-Afrika waar lesbiennes een ‘correctie op hun levensstijl’ moeten ondergaan. Steeds weer is de positie van vrouwen in het geding.

Ik zag het ook un Sahara van Bram Vermeulen, waar hij in Mauretanië liet zien dat slavernij nog wel bestaat, en als variatie daarop meisjes die worden vetgemest met liters gecondenseerde melk. Zo lijken ze op hun vijftiende wel twintig en is het makkelijker ze uit te huwelijken.

Vanochtend liep ik al rond met het woord hoekig en vond er nog geen remedie tegen.