Vandaag, omdat het kon, een eindje op de racefiets, naar Halfweg en terug. Prima manier om weer in vorm te komen, ook al heb ik door de griep wat fitheid ingeleverd. Nu ja, het komt goed. In januari drink ik, zoals zoveel anderen, geen alcohol. Niet om een kilootje kwijt te raken, niet als goed voornemen, maar enkel om alcohol geen gewoonte te laten zijn. Kan ik dat nog, mijzelf iets ontzeggen?

Om het oude jaar af te sluiten, een gedicht bij het nieuwe jaar, van John Ashbery. Steeds vraag ik me bij het vertalen van Ashbery af hoe vrij je kunt/mag zijn in de vertaling? Maak je lopende zinnen, voor een sterk metrum, of blijf je zo dicht mogelijk bij de oorspronkelijke tekst?

Gedicht bij het nieuwe jaar

Ooit, onschuldig op het water, vroeg negentiende-eeuwse schemering,
vroeg je tijd om zijn vlucht te onderbreken. Als wensen meer dan snikken kunnen verwekken, dan zou dat mijn wens voor jou zijn, mijn liefje, mijn engeltje. Maar andere beginselen heersen in deze droeve haven, nietwaar? Als dat is wat het is.

Toen viel de wind uit zichzelf.
We gingen naar buiten en zagen dat het echt was gebeurd.
Het seizoen stond bewegingloos, alert. Hoe stil de val was
op de koude weet ik niet. Ik kom
bepakt en sereen, maar blijf dingen verliezen.

Ik dacht aan Australië. Is het zoiets als Canada?
Fladderen duiven? Is er iets vreemds, om die in ene
in mij te voltooien? Of moet ik mijn opbergsysteem opnieuw leren kennen?
Kunnen we anderen vertrouwen dat ze ons aanklagen
die ons alleen in de avondspits zien,
en nooit stoppen om na te denken? O, ik was zo duidelijk over jou
mijn zangvogel, ooit. Lisdodden opofferen
in het bevroren moeras is ongeveer het enige waar ik nu tijd voor heb.
De dagen zijn zo gepolariseerd. Toch staat de tijd uit het midden.
Dat is tenminste hoe het voor me voelt.

Ik ken het zoals de straten op de kaart van mijn ingebeelde
industriële stad. Maar het heeft zijn eigen manier om voorbij te glijden.
Er was nooit een volheid die zou bestaan;
je wachtte in de rij voor dingen en het gekleurde licht was
verstokt. ‘Stekelig’ was het bijvoeglijke dat bij me opkwam,

Toch benader ik dit kanaal voor al zijn hogere of lagere niveaus.
Zijn tijd was midden in de winter. Er werd pijp gerookt
in de cafés en buiten de grote essen vogel
die uit beletterde etalages stroomde, wachtte
een eindje verderop. Een andere kans. Het werd nooit een gebaar.

Het origineel.

Poem At The New Year

Once, out on the water in the clear, early nineteenth-century twilight,
you asked time to suspend its flight. If wishes could beget more than sobs,
that would be my wish for you, my darling, my angel. But other
principles prevail in this glum haven, don’t they? If that’s what it is.

Then the wind fell of its own accord.
We went out and saw that it had actually happened.
The season stood motionless, alert. How still the dropp was
on the burr I know not. I come all
packaged and serene, yet I keep losing things.

I wonder about Australia. Is it anything about Canada?
Do pigeons flutter? Is there a strangeness there, to complete
the one in me? Or must I relearn my filing system?
Can we trust others to indict us
who see us only in the evening rush hour,
and never stop to think? O, I was so bright about you,
my songbird, once. Now, cattails immolated
in the frozen swamp are about all I have time for.
The days are so polarized. Yet time itself is off center.
At least that’s how it feels to me.

I know it as well as the streets in the map of my imagined
industrial city. But it has its own way of slipping past.
There was never any fullness that was going to be;
you waited in line for things, and the stained light was
impenitent. ‘Spiky’ was one adjective that came to mind,

yet for all its raised or lower levels I approach this canal.
Its time was right in winter. There was pipe smoke
in cafés, and outside the great ashen bird
streamed from lettered display windows, and waited
a little way off. Another chance. It never became a gesture.