Het spook van de subsidie waarde door ons vriendengesprek. Ton is mordicus tegen elke subsidiëring van romanschrijvers of dichters en wil dat systeem direct afschaffen. Gert ziet er weinig kwaad in, want het subsidiebedrag is niet hoog en vormt vaak het enige inkomen van een dichter. En met die standpunten gingen we dan lekker in de weer. Ook ik ben geen voorstander van subsidies. Zo er kunstenaars of schrijvers gestimuleerd moeten worden voor nieuw belangrijk werk, dan liever jonge talenten en niet zoals nu de gevestigde namen. Of gebruik dat geld om de poëzie digitaal te ontsluiten, stelde Ton voor. Want je kunt nu maar een handjevol bundels online raadplegen.

We bespraken bundels die we nog niet volledig lazen, bespraken het gebrek aan roddels in de scene waartoe we niet meer behoren, dronken cognac (ik sta een maandje droog), vonden evenmin als Ron Silliman een nieuwe stroming in de poëzie, dachten aan de landen, continenten zelfs, waar we in dit leven zeker niet meer komen, over waar we na het pensioen kunnen wonen, bespraken persoonlijke dingen, de ouderdom van anderen, films te zien en aten een flauwe hap bij Nam Kee. Het zijn avonden zoals je wilt dat ze zich ontvouwen.