Ik heb mijn fietssleutels toch meegenomen, denk ik, maar blijkbaar niet, want ik kan ze niet vinden. Dus terug naar boven, want wellicht liggen ze daar, maar ook daar niets. Dan schrik ik: ze zitten vast in de tas oud papier die Roos nu weggooit! Paniek! Ik bel ‘r, maar geen contact. Dat maar de reservesleutels … als ik die kan vinden. Roos belt. In de tas zat nog glaswerk dat ze wilde weggooien en wat ziet ze: mijn sleutels! Later die dag vergeet ik ze echt en sta ik te blauwbekken tot Roos terug is, die even een paar boodschappen zou halen (leer ik nooit, dat even meestal lang duurt). Vanochtend vroeg bleek mijn slot bevroren, morrelen hielp niet, dus besloot ik naar de trein te lopen. Om 05.30 uur rijdt nog geen metro. Een kleine halfuur, weet ik uit ervaring, dus de trein van 05.58 uur haal ik net niet. Ik loop rustig het station binnen, want toch geen kans, en zie plots de trein aankomen?! Vijf minuten vertraging!
Nog in het Stedelijk Museum geweest, maar we hadden er weinig geduld voor. Eén tekst bij het voor mijn onbevattelijke werk van Lily van der Stokker (werken over schoonheid, vriendschap, vriendelijkheid, liefelijkheid, en alles in vrolijke kleuren) bleef me bij: heeft een mislukt kunstwerk bestaansrecht? Misschien als voorstudie, denk ik, als eerste aanzet. Maar waarom heb ik heel veel oude poëzie dan niet bewaard?
Mark van der Schaaf 