Een wachtdienst draaien en sociale gelegenheden gingen dit keer niet samen. Ik was amper bij de opening van Ghosts Don’t Walk in Straight Lines van Saskia de Brauw en Vincent van de Wijngaard, of ik moest terug. Ik ken het duo via bevriende ontwerper Mark die de tentoonstelling mocht inrichten. Wat langer geleden deden Mark, Vincent en ik een project voor de Fotoacademie, waarin ik mijn flarf prima kwijt kon.

Het weerzien met Mark was hartelijk. We zijn beiden kaal, grijs bebaard en lang, wat hem ertoe bracht mij aan anderen voor te stellen als zijn broertje, wat ik charmant vond.

Vandaag konden Roos en ik de tentoonstelling op ons gemak bekijken. Naast de documentaire foto’s van Vincent is er een film waarin De Brauw (kunstenares, maar vooral bekend als fotomodel) langzaam door New York loopt. Het sterkst vond ik de fragmenten waarin ze door haar trage pas onopgemerkt lijkt door omstanders, als een geest, als referentie naar de titel van de tentoonstelling.

Ik ben door alle heisa Gedichtendag vergeten. Anders zou ik Perdu zijn gegaan voor de 30 + 30 poëziemarathon. Om dat goed te maken een vertaling van John Ashbery’s The Chateau Hardware. Lastige vertaaltitel, want voldoet dat: Kasteel hardware?

Het was daar altijd november. De boerderijen
Waren een soort district; een zekere controle
Was uitgeoefend. De kleine vogels
Verzamelden zich langs het hek.
Het was het grote “alsof”, het hoe de dag verliep,
De dwalingen van de politie
terwijl ik mijn lichaamsfuncties nastreefde
die vuur noch water verlangden,
trillend op de verre toestand
en erop uitdraaiend zoals ik ben, lijk ik je te groeten.

Origineel

It was always November there. The farms
Were a kind of precinct; a certain control
Had been exercised. The little birds
Used to collect along the fence.
It was the great “as though,” the how the day went,
The excursions of the police
As I pursued my bodily functions, wanting
Neither fire nor water,
Vibrating to the distant pinch
And turning out the way I am, turning out to greet you.