Plots stond ik stil, midden op een steile, zwarte piste. Ik durfde niet meer te draaien, zelfs al zag ik dat de bocht voor mij niet heel moeilijk was, zeker niet voor een ervaren skiër als ik. Ik was inmiddels te ver gedaald om terug te klauteren en de anderen stonden al beneden. Voor advies was ik op mijzelf aangewezen. En dan doe ik stomme dingen, zoals je in het programma The Science of Stupid ziet. Ik besloot namelijk mijn ski’s uit te doen om op mijn bips naar beneden te glijden. Dat lukte aanvankelijk, maar plots niet meer, en ik schoof angstig snel (veel massa natuurlijk) naar het dal. Ik dacht bij elke buckel af te kunnen remmen met mijn benen, maar ging er dwars doorheen. Wonder boven wonder bleef ik ongedeerd. Gelukkig nam een vriendelijke skiër mijn ski’s mee naar beneden. De bravoure van het begin van de week was ik helemaal kwijt. Gisteren, de laatste dag, ging alles weer als vanouds, dus een trauma houd ik er niet van over. Maar skiën was op dat moment niet leuk. Is me nooit overkomen.

Mijn ‘zwager’ Theo Deutinger liet me deze week de opvolger zien van zijn Handbook of Tyranny, namelijk The Ultimate Atlas, waarin hij statistieken over deze planeet en zijn bewoners heel kaal weergeeft; steeds een wit vlak dat kleiner wordt naarmate het kengetal erboven kleiner wordt. Bijvoorbeeld het aantal bomen per werelddeel, het aantal olifanten, of met een knipoog het aantal Gagaoeziërs in de wereld.

In Oostenrijk wordt trouwens bizar veel gerookt, al jaren. In 2008 stond het land zelfs in The Guinness Book of Records met het grootste aandeel rokers ter wereld. Dus rookvrij een hapje eten zat er deze week niet in. Smerige gewoonte.