Hoewel het kouder was dan gedacht, heb ik vandaag een flink stuk gefietst. Ik moest mijzelf opladen van een intensieve week die werd afgesloten door een vakdag van het werk. Een dag vol communicatieadviseurs tussen wie ik mij als redacteur altijd verloren voel. Ik besef, dat ligt helemaal aan mij: ik ben altijd kritisch, wil hoofd- en bijzaken niet scheiden als dat betekent dat zaken niet goed gebeuren. Ik wil weten waarom we dingen doen zoals we ze doen. En dat past niet op een dag, waarmee een jaar wordt afgesloten, waarop mensen en projecten gevierd worden.

Tijdens een interactieve sessie kwam de stelling dat de teams niet goed samenwerken, waarmee bijna negentig procent het eens was. Het programma bood geen ruimte om daarop in te gaan. Ik moest één keer gniffelen toen een collega tijdens dat interactieve deel een compliment wilde geven aan alle harde werkers, wat harde wekkers werd. Een wake up call die niet kwam.