Maandag begon al wat wankel, met hoofdpijn en misselijkheid, maar dat trok in de loop van de dag weg. Dinsdag had ik een interview in Den Haag, maar ik merkte die ochtend een stevige keelpijn. Toch het gesprek gedaan, op de been gehouden met veel trachitol en strepsils. ’s Avonds nam de lamlendigheid toe. Woensdag echt van de leg. Veel hoesten en proesten en slapen. Maar, dacht ik die avond, morgen gaat het wel. Wat die ochtend ook zo leek. Dus meldde ik mij beter en zou thuis aan de slag met dat interview. Niet veel later lag ik met een dreinende hoofdpijn kotsend boven de toiletpot. Gisteren was ik een zombie. Tot een uur of acht ’s avonds toen ik zowaar een kopje kippensoep kon eten en later zelfs een boterham zonder beleg. Het is nu 06.55 uur vrijdag. Ik ben monter, maar doe geen voorspellingen meer. Eerst de sessie met de mondhygiëniste overleven.