In de eerste hap lucht na mijn coma bloeide
koolzaad, wipten pimpelmezen naar één kant
naar het witte perspectief, het einde van ruimte
en tijd dat je door barsten in de lucht kunt zien

maar de kleuren waren valer, verlegen haast
ik draalde met mijn armen op de rug, een zwarte
viltstift vast. Het is geen systematische observatie.

Het toekomstplan is om een zwarte walnotenboom
te planten, een historisch moment mee te maken
we zien het nog door de natte ramen, het klopt
hoe de lucht nooit te veel ruimte inneemt.