Vandaag ging het over aandacht houden, doelen stellen en wat visualisatie voor je kan doen. Maar ik kon mijn aandacht er niet bijhouden, wat ik vooral wijt aan de nieuw aangeschoven trainer. De man vertelde keurig wat hem was gevraagd te vertellen, deed zijn theoretisch betoog, maar hij kreeg geen contact met de groep. Telkens als hij sprak, zag je ogen wegdraaien, mensen verzitten, aandacht wegvallen. In die zin kwam de theorie aardig bij de praktijk. We zagen waarom het niet lukte en leerden daar van. Ik denk dit: dat je beter vragen kunt stellen dan antwoorden opsommen.

Doelen zijn er ook gesteld. Persoonlijke doelen, omdat we geen team zijn en geen gemeenschappelijk doel hebben. Mijn streven is dat ik tot de terugkomdag ja ga zeggen, meer opensta voor feedback en ideeën van anderen, want steeds weer kritische vragen stellen is vermoeiend. Ook krijg ik er een slecht imago van: moeilijke Mark. Toen ik het uitsprak vielen collega’s iets te enthousiast bij, wat te denken geeft. Maar wie ja zegt, moet ja doen. Of ik morgen een dienst kan overnemen, vroeg de eindredacteur, want een collega is ziek. Ja, natuurlijk. Graag. Is er nog iets dat ik mag doen?