Het leven voorwaarts leven en achteraf begrijpen, is moeilijk, hoorde ik bij het programma YES ik ben! van Stine Jensen. Deze aflevering ging over somberen, over melancholie, wat haar naar Noorwegen bracht, dat ze omschreef als het land van de mineur. Mijn broer gaat er volgende week naartoe. Een klassieke optimist, met een vrouw die soms wel twijfelt aan de zin van dit leven. Goede balans lijkt me.

Ik sprak er over met Roos, specifiek over wat iemand in het programma (ongeveer) zei.

Je wordt geboren, gaat dood rond je zeventigste en dat maakt het leven zinloos.

In Nederland leidt het woord zinloos vaak naar geweld en zo weinig naar levensvragen. De twijfel lijkt hier uitgebannen, door het liberale gedachtengoed dat propageert dat je jezelf materieel moet verrijken en niet hoeft te werken aan het innerlijk. Neem dat niet al te zwaar, maar maak gewoon eens pas op de plaats. Doe niets. Die bewuste uitspraak over het zinloze leven is trouwens een valstrik. Het lijkt een zwaarmoedige kijk, maar zegt niets over hoe je dat leven leeft.

We zijn zinvol naar elkaar, onderscheidend voor enkele naasten, in het volle besef dat we niets hoeven achterlaten, besloten Roos en ik. Kinderen vereeuwigen je niet en dat  DNA raakt toch verwaterd. En altijd bekend staan om kunst, een gebouw, een lied, of voor mijn part gedichten… laat me niet lachen. Of ik daar waarde aan hecht. Ik schreef al: het leven voorwaarts leven en achteraf begrijpen, is moeilijk, maar steeds nadenken over wat je deed en wat teweeg bracht, houd mij staande. En Roos natuurlijk.