En ineens was daar de klap in het gezicht, het besef dat het nu echt met me is gedaan. In een niet eens volle metro wenkte een jongen mij namelijk dat ik wel op zijn plek mocht zitten. Pardon? Zie ik er zo oud uit? Ik knikte een vriendelijk dankjewel, dat het staand ook wel lukte, waarna hij nog maar eens op zijn stoel wees en dat het echt wel mocht. Ja joh, houd stug vol. Dan weet straks heel ‘t rijtuig het…

Sprak vandaag met een collega met wie ik lang (jaren) niet heb gewerkt, over de corporate story van de politie. Ik hoef de story niet zelf te schrijven, maar schrijf wel het nieuws eromheen. Na wat wetenswaardigheden te hebben gedeeld, ging het gesprek over het nut van zo’n corporate story, hoe je hem maakt en hoe we hem tussen ieders oren gaan krijgen. Want dienders zijn kritisch publiek, met de blik meestal op vandaag, terwijl zo’n story veel verder wil kijken, jaren verder zelfs. Daarom mogen ze op sessies wel hun beklag doen, maar wordt ze ook gevraagd om hun toekomstbeeld.

Maar let op, dit is ook een organisatie die een folder Strategie Executie Manifest uitbrengt, met daarin dit:

Creëer waardevolle traagheid. Ondanks de roep om meer snelheid en wendbaarheid in programma’s en projecten is het van belang om je hygiëne op orde te hebben.

Ook deze medewerkers wordt ongetwijfeld gevraagd hun verhaal te delen. Ik ben benieuwd of er in hun business case een duidelijke link naar waarde is opgesteld…