Rampgedicht

Nauwelijks bekomen van the beautiful poetry of Donald Trump zag ik een tweet van de politie Hilversum, over de ramp met de MH17 vijf jaar geleden.

Vijf jaar
Vijf jaar sinds het bericht,
Vijf jaar vol gemis.
Vijf jaar van pijn
Vijf jaar dat jullie niet meer onder ons zijn.

De vraag nu: wat gebeurt hier? Is dit een vrij vers? Een gedicht volgens de regels? Dat laatste blijkt bijna het geval. De twitteraars van Hilversum kozen voor een kwatrijn: een gedicht van vier versregels en twee rijmklanken (meestal a-a-b-b, of a-b-ab), maar andere schema’s zijn mogelijk. Een kwatrijn kenmerkt zich door een ernstige, levensbeschouwelijke inhoud. Aan dat laatste voldoet ‘Vijf jaar’ zeker. Het is een emotioneel betoog over verlies en pijn, zonder (en dat is heel fijn) expliciet te zijn in onderwerp. We weten niet dat het over de ramp met de MH17 gaat, maar hebben een vermoeden. Het gedicht vandaag uitgeven, op de dag van de herdenking, getuigt van goede timing.

Het rijmschema morrelt wel, ook al mag dat. Bericht-gemis is een gewaagde zet, maar het binnenrijm met de ‘i’ is meesterlijk. En ook: het zet het vers klaar voor het sterke rijmschema: pijn en zijn, wat een klassieke combinatie is; zo goed als leven en geven, gaan en bestaan en verdriet en niet. Jammer dat het metrum wegloopt. Het vloeiende Vijf jaar van pijn (mooie assonantie) struikelt over de elf lettergrepen van Vijf jaar dat jullie niet meer onder ons zijn. Maar de inhoud vergoedt veel. Een smartelijke oproep naar de geliefden die we moeten missen. Dat maakt ‘Vijf jaar’ tot een geslaagd gedicht.

Gedichten moet je niet uitleggen, is de regel. Het is dan ook te betreuren dat dit fijne vers een uitleg kreeg, een oprechte hartenwens tot slot.

Wij dragen een ieder die op welke wijze dan ook betrokken is geweest bij de ramp met de MH17 een warm hart toe.

Zo mooi kan vergiffenis dus zijn. Zelfs de schurken die de raket afvuurden vallen onder de genade van deze Hilversummers.