Opeens tumult bij de kassa naast ons. Een scootmobiel raakt op hol en ramt zich een weg door de mensen die hun boodschappen afrekenen. Een dame weet het toestel te ontwijken, maar de jongen die het probeert af te remmen, wordt vol genomen. Hij belandt bovenop het stuur, tegen de muur, waarna het ding plots naar links zwenkt. Twee meter later kan de verbouwereerde dame haar paard temmen. De kassière is boos dat niemand iets doet, wat niemand begrijpt. Het ging in een flits en als je op volle snelheid wordt geraakt kun je iets breken. Mijn opmerking dat ze lekker snel aan de beurt was, komt niet aan.

Interessante dingen gelezen in de NRC, over een Duitse succesroman over de terugkeer naar het platteland, dat mensen daar toch een urbaan leven leiden, en dat niemand meer ergens echt thuishoort. De tijden zijn voorbij dat iemand wordt geboren in een dorp, daar werkt en daar ook de dood vindt.

Ook interessant vond ik een artikel over het einde van het kapitalisme en wat er in de plaats voor kan komen; datastakingen bijvoorbeeld en datavakbonden. Het idee is dat als je met Facebook en Google werkt, je data produceert, en wie produceert, werkt. Toch krijg je voor dat werk niets terug. Door gedurende een periode het werk neer te leggen, dus massaal geen gegevens te leveren, krijg je mogelijk iets terug. Ook vaak gehoord als alternatief: stop met steeds maar groeien. Nog een optie: richt het productieproces niet in op middelen, maar op welzijn. Talloze mensen hebben een burnout of andere mentale klachten door het productieproces, maar we investeren niet in het geestelijke welzijn. In Nederland wordt er zelfs op gekort.

Tot slot een interessant dialoogje:

A: ‘Ik zie mensen continu naar hun scherm kijken. We vergeten naar elkaar te kijken.’
B: ‘De wereld is onpersoonlijker geworden?’
A: ‘ Nee, juist te persoonlijk! Je voert continu een dialoog met jezelf. In je hoofd. Dat is pas persoonlijk.’