Je hebt het einde van je verhalen bereikt, meldde Facebook gisteren, wat een overgang bleek naar de documentaire Spring & Arnaud, over de Canadese kunstenaars Arnaud Maggs (1926 – 2012) en Spring Hurlbut (1952). Hoofdmotief in Hurlbuts werk is de sterfelijkheid, waar Arnaud het zoekt in ordening en registratie. Door bezig te zijn met de dood kon ze zich voorbereiden op de dood van Arnaud, zegt Spring aan het begin van de documentaire, om aan het einde ervan, na zijn dood, stil te vallen. Ze zegt op welke dag Arnaud stierf, wil nog wat zeggen, maar kan niet. In dat ene shot zat alles gevangen wat liefde is.

Potdomme, zit je ’s morgens bij de koffie al met een brok in je keel. Later zagen we de Spaanse film ‘Boi’, die van alles wilde zijn: literair, Nouvelle Vague, een thriller, een liefdesverhaal, waardoor je versuft achterblijft. Wat hebben we nu gezien? Eén zin bleef me bij:

We spreken vaak over creëren of creatie, waar we vaak enkel toevalligheden ontdekken die ons aanspreken en die we zien als een eigen idee.

Later herinnerde (weer!) Facebook me aan deze oude post, ooit gebundeld in ‘De witte verzen’.

Ik nam het exclusieve recht om ideeën uit te werken. Zo claimde ik meerdere bundels, waarvan de vreemdste over techniek ging. Een Duitse vrouw sprak me erop aan dat ik ergens een desillusie had geïntroduceerd en daaraan geen woord had vuilgemaakt. Ik zei haar dat desillusies een groeimarkt vormen, een thema waarmee we veel kunnen in de poëzie.