Ik moest de recente podcast van Jan Roos en Jan Dijkgraaf beluisteren, zei een collega, voor als ik inspiratie zocht voor een blog. Maar met fast forward hield ik het geen minuut vol. In die tijd vonden de Jannen het heldhaftig om Ellie Lust (niet zo benoemd) af te kammen, want zij had hen genoemd als homohaters, wat ze niet waren en dus gingen ze het aanhangig maken bij de Raad van Journalistiek. Ook vonden ze het een eer om in adem genoemd te worden met Johan Derksen. Die had gisteren opnieuw gezegd wat ie vond omdat het kan, Turkije is een kutland, nadat hij eerder zei dat homo’s niet zo moeilijk moeten doen om uit de kast te komen.

‘Er is geen klasse, we zijn het leven moe’, zong Raymond van het Groenewoud in 1981 en sindsdien zijn we niet verder geraakt. We stellen geen grenzen meer aan wat we zeggen en wat we doen. Gebeurt dat wel, dan slaat het soms door, zoals Ferrari een rechtszaak aanspant tegen een modeontwerper. Hij had twee schaars geklede vrouwen naast zijn gifgroene Ferrari gezet en postte de foto op Instagram, ma questo non è permesso, want een stijlbreuk.

Ik belde de servicedesk van NS want volgende week vrijdag rijden er geen treinen tussen Amsterdam en Den Haag, las ik op de app. De alternatieven waren niet heel duidelijk, zei ik tegen de dame, waarna ze de info herhaalde die in de app stond. Dat je niet op CS kunt komen. Maar misschien, probeerde ik, rijdt de trein naar Holland Spoor? Of naar Laan van NOI? Of kan ik naar Leiden en dan de bus? En is er een andere route mogelijk, en liever niet over Rotterdam?

‘Gaat u maar met de bus vanaf Amsterdam’, zei ze wanhopig waarna ze me een fijne dag wenste. Ik hoopte vurig dat ze melding vooraf waarmaken: dit gesprek wordt opgenomen voor trainingsdoeleinden.

Als ik via Utrecht reis, kan ik wel naar Den Haag Centraal, vogelde ik inmiddels uit.