Ooit schreef ik op Facebook dat ik geen energie kreeg van een vakdag communicatie, wat me kritiek opleverde, want over interne zaken mocht je niets naar buiten brengen. Maar de tijden zijn veranderd of ik, want ik voel me vrij om te schrijven over de vakdag die we vandaag beleefden: in de koepelgevangenis van Breda, wat een toffe locatie is. Ik keek er stiekem naar uit, want ik heb zes jaar in Breda gewoond, maar kwam nooit terug, tot vandaag. Ik ging niet direct naar de congreslocatie, maar wandelde eerst over mijn oude stomping ground en zag veel veranderd. De kroeg waar ik werkte is niet meer, evenmin de disco aan de rand van het centrum waarvan je lid moest worden. De Graanbeurs is er nog wel en in de Boerenstamppot krijg je nog steeds een maaltijd voor een tientje. Verder oogde alles kleiner dan ik me herinnerde en er is veel oude zooi tegen de grond gegaan, met name rond het stationsgebied. Ook Breda gaat vooruit.

De vakdag stond in het teken van intern communiceren, dat al snel wordt gezien als iets van de afdeling communicatie, maar die is verantwoordelijk voor maar tien procent van alle communicatie van een bedrijf. Eenmaal binnen de poorten werden we onderworpen aan een gevangenisregime, van bevelen opvolgen, langs de muren lopen, stilstaan, de lijn tussen je benen, nog eens stilstaan, in rijen lopen en vooral je smoel houden, blaften cipiers ons toe; op straffe van geen toezicht in de doucheruimte. We kregen een overall, werden ‘opgesloten’ in een cel en de directeur schreeuwde ons toe dat hij God was, wat goed uitkwam want ik zeg hem nooit. God is Henk Keijzer en hij draagt een zwart pak.

Het hoe en waarom van deze exercitie ontging menigeen, fluisterden collega’s me toe, want ik sta bekend als scepticus en zou vast een vilein commentaar geven. Vandaag niet. Vandaag was ik murw geslagen. Het middagprogramma gaf meer houvast, meer inbreng, maar de energie was weg. Einde middag stond er nog een spel van een uur op de rol, waaraan ik me heb onttrokken. Als enige dacht ik, maar op weg naar het station haalde ik wat collega’s bij die ook waren ontsnapt. Ik vroeg nog wat zij ervan vonden, maar kreeg weinig terug.

Welke naam wil je voor de komende tien jaar dragen, bulderden de bewaarders eerder, want onder je eigen naam kun je maar beter niet bekend staan. Ik dacht aan Blade, Fendershave, maar koos voor ‘meneer’. Het was een laatste daad van beschaving.