Vaktaal kan lelijk zijn, hologig, maar dat wisten we al door Japke-d. Bouma. Tijdens een workshop zei de leidster dat we mensen in hun kracht moesten zetten, waarna ze snel aanvulde ‘dat we dat vast een vreselijke term vinden.’ Later sprak ze van bedrijfshygiëne, wat zoveel betekent dat je de zaken op orde hebt, dat er mensen zijn die wat is bedacht ook uitvoeren. Teksten plaatsen, content-pagina’s maken. De workshop waaierde uit in groepjes om aan de slag te gaan met de opdracht: een vel papier met termen en of we die wilden aanvullen. We klooiden wat aan, maar na afloop werden we bedankt voor onze inzichten en waardevolle input. ‘Hier kunnen we verder mee’, sprak de leidster hoopvol.

Ik vind workshops erger dan jargon. Dat je mensen met verschillende achtergronden bij elkaar zet en vrijelijk praat over het onderwerp is wel oké, creatief wellicht, maar het moet altijd iets opleveren, wat op zijn slechtst een A0 is vol post-its. Ik heb gezien dat mensen van die post-its een coherent verhaal moesten maken, wat deelnemers bij de evaluatie op een vijfpuntsschaal weer beoordeelden. Feitelijk beoordeel je jezelf. Het heeft vast te maken met de naderende vakantie en een korte stop op enthousiasme en andere blije concepten.

Ik zag gisteren een documentaire over een kunstenares die wandtapijten maakt. Op een daarvan zag ik in een flits de (Engelse) woorden parachute hermafrodiet, waarna ik een wonderlijk wezen zag en de mogelijkheden in taal. En in de NRC stond een beeld van Elisabet Stienstra bij Beelden aan Zee, dat ook wonderlijk was en ideeën oproept. Misschien is dat iets een volgende vakdag: ergens voor openstaan in plaats van iets voorgeschreven krijgen. En ja, ik besef de ironie van deze uitspraak …