Van alle Fransen leest negentig procent elke maand een boek en dertig procent leest elke twee weken een boek, aldus het achtuurjournaal van TF1. Ik vond het goede cijfers en wilde weten hoe veel boeken Nederlanders lezen, maar het rapport Leestijd van het SCP had die cijfers niet. Wel constateert het SCP dat de leestijd bij ons sterk is afgenomen en dat als men leest, dat vooral online gebeurt. In Parijs voldeed ik aan geen enkele norm, wat ik toeschrijf aan het ontdekken van nieuwe buurten (dit keer bij Montmartre en niet bij Chateau d’Eau), nieuwe musea (Marmottan Monet en Fondation Louis Vuitton) en veel restaurantbezoek, met een voortreffelijk menu dégustation bij Le Chateaubriand voor de verjaardag van Roos.

Wat ons opviel was dat we vaak lang moesten wachten voor toegang, wat vorige jaren echt minder was. We stonden ook in de rij voor het Centre Pompidou en waren bijna aan de beurt toen bleek dat we niet in de rij stonden voor het museum, maar in die voor de bibliotheek. Snel naar de goede rij, maar die was twee straten lang, en vier uur later nog even lang, zodat we de tentoonstelling over Francis Bacon moesten missen.

We aten gisteren in Les Philosophes en kwamen in gesprek met een vriendelijk echtpaar uit Bretagne. Het bleken gepensioneerde kippenhandelaren met een pied à terre in het eerste district van zeventig vierkante meter; twee jaar geleden gekocht. We hadden al stevige prijzen gezien, zoals een zolderkamer van amper 18 vierkante meter voor 230.000 euro. Het echtpaar sprak over 15.000 euro per vierkante meter (wij berekenden later dat hun appartement ruim 900.000 euro moet hebben gekost), maar dat het in New York – waar hun zoon werkt – helemaal uit de hand loopt. Een kamer van 40 vierkante meter kost hem 6000 dollar huur per maand. En al die tijd spraken we Frans, wat ons verrassend goed afging. We meenden alleen eet-Frans te beheersen (dat je weet wat je bestelt en dat je dat uit kunt spreken), maar het gesprek verliep vlot. Mede dankzij de lieve dame die haar best deed om rustig te praten.

Bij de tramhalte bij vertrek landde een duif op mijn bemutste hoofd, wat leuk was voor de toeristen die er ook stonden. De duif wilde maar met moeite van mijn hoofd en ging dus toen op mijn rug zitten. Met dat gefladder leek het alsof een vleermuis in mijn nek wilde kruipen. Vervolgens ging ie nog op mijn koffer zitten. Ergens online las ik dat de duif vrede en harmonie brengt en dat de duif je vraagt om je in verbinding te stellen met je hogere zelf, om in harmonie te leven met het universum. Maar dat had ik al gedaan in Puerto de Santa Maria …