Vandaag moest ik nee zeggen, dingen doorstrepen, wat nooit goed voelt. Ik twijfelde al weken over een bedrijfsfeest, waarvoor ik me ’s ochtends uiteindelijk aanmeldde en die middag weer afmeldde toen de ov-onvriendelijke feestlocatie bekend werd, bij Rotterdam Airport. Geen doen als je diep in de avond terug moet naar Amsterdam, of verder.

Er was verder een communicatieadviseur die mij ongevraagd had toegevoegd aan een WhatsApp-groep over een belangrijk onderwerp. Ook had ze voor de komende maanden alvast vergaderingen gepland in Den Haag, terwijl ik in Rotterdam werk. Ik weigerde het agendaverzoek en verliet meteen de WhatsApp-groep, waarna ze snel langskwam (ze had het me dus persoonlijk kunnen vragen) om te vragen waarom. Ik legde uit, gaf redenen, maar merkte enige aarzeling. De anderen hadden immers ja gezegd. Ik heb er moeite mee, om voor het blok te worden gezet.

Ik zet ook een streep onder een reeks gedichten die ik publiceerde als mini-sonnetten. Een van mijn poëzievrienden schreef dat er mooie zinnen in zaten, en dan weet je genoeg. Streep erdoor en verder.

Iemand die niets afstreept is Jules Deelder, lees ik in de Volkskrant. Op zijn 75^ste jaardag brengt hij een nieuwe verhalenbundel uit. Ik vind hem als dichter enorm overschat, dus zet ik er zelf een streep door. Het is toch al zo’n dag.