Eindelijk weer eens gefietst. Via Waver, waar ik een haas hard (kunnen ze anders?) over het asfalt zag rennen om zich te verschuilen onder bielzen. Zoiets gebeurt op het platteland, dacht ik, tot ik honderd meter verderop drie jagers zag lopen.

Gisteren de IDFA-documentaire Searching Eva gezien, dat in essentie over de zoektocht naar identiteit gaat. De Eva in kwestie is Italiaans, biseksueel, verhuisde naar Berlijn en doet van alles: bloggen, sekswerken, drugs gebruiken, dansen en vooral heel veel niet. De documentaire oordeelde niet, Eva is zoals ze is, zoekt zichzelf. Maar ik vond het een wrang beeld van een apathische generatie die weliswaar alles omarmt, maar niets lijkt ertoe te doen. Scherp voorbeeld zat aan het einde van de film, waar ze zegt dat ze bezig was met een afscheidsbrief, maar toen plots ongesteld werd, waarna ze alleen nog maar naar het strand wilde.

Mijn broer gaat na zijn pensioen (iets eerder, zegt hij) in Tsjechië wonen, wat wel zo eerlijk is voor zijn Tsjechische vrouw die al tientallen jaren in Nederland woont. Zelf zou ik naar Berlijn willen, waarna ik online al potentiële buurten zocht. Köpenick, nabij de Müggelsee, lijkt me wel wat, door het groen en de stad nabij. Een permanent verhuizen wordt het niet (Roos wil Parijs en Spanje niet uitsluiten) maar misschien voor een paar maanden… Het komt mede door de hartsvriendin van Roos die sinds drie jaar in Lugano woont. Alles bij elkaar ervaart ze meer kwaliteit van leven, zei ze, wat ze vertaalde naar wonen in de natuur, beter eten, vrijheid en wat gemeenschapszin.