In de trein zat ik tegenover een jonge vrouw die van Amsterdam tot Leiden met een collega belde en de casus van Jesse besprak. Een probleemgeval hoorde ik, die iets had ingeleverd dat megakut was, waarna de woorden tuchtraad en beschermtafel vielen. Dat laatste moest ik even opzoeken. Ik wilde haar zeggen dat je geen vertrouwelijke gesprekken voert in het openbaar, maar bedacht dat ze mogelijk niet beter weet. Dat ze van een generatie is die gewend is alles te delen, via de smartphone. Een generatie ook die zichzelf centraal stelt en waarbij de omgeving er dus niet toe doet.

De jongere van nu is ook mondig. Ik stond op een roltrap, waar twee meiden naast elkaar stonden te keuvelen. Een meisje drong zich er een beetje langs, waarna haar de huid werd vol gescholden. Boem, zomaar ontploft.

Er kwam een uitnodiging voor de nieuwe bijeenkomst van de dienst waarbij ik werk. Thema dit keer: van hard en moet, naar hart en moed. En ik dacht: ja, misschien is het goed dat we de zachte kant zoeken, maar ik gebruikte andere woorden.