In de herhaling ‘Krabbé op zoek naar Chagall’ gezien, wat met die kirrende Jeroen best vermakelijk was, en interessant. Zo weet ik nu dat Chagall bij Lissitzky en Zadkine in de klas zat. Han Lips van het Parool recenseerde dat je het aan Krabbé kunt overlaten om een serie over Chagall al binnen vijf minuten over Krabbé zelf te laten gaan, “maar vooruit: hij kent zijn onderwerp én is enthousiast.”

Toen het nog kon, waren we in het Stedelijk Museum. In een van de zalen rond het werk van Carlos Amorales hingen bekkens en gongs waartussen een Aziatisch jochie met een paukenstok driftig heen en weer rende, steeds tegen de bekkens tikkend. En dat duurde en duurde. De slagwerker in mij wilde eigenlijk die stok afpakken en laten zien wat er nog meer mogelijk is. Ik ben immers ook kind… verdedigde ik mijn gedachte.

Nu één week thuiswerken erop zit, komen de vragen. Of we dit ritme nog een maand volhouden (ja, ook al moeten we), of onze vaders gevrijwaard blijven, of Nederland na de crisis tot inzicht komt en kiest voor een bewuster leven. Er zijn merkbare verschillen ontstaan. Zo is het water (in Venetië en vast ook elders) schoner en helderder geworden en de luchtkwaliteit verbetert overal ter wereld drastisch. En dan is er nog de economie die verregaand geglobaliseerd is en daar nu slachtoffer van is. Dus na de crisis minder produceren en graag dichterbij. Het is van de zotte dat we voor een minimaal voordeel producten van ver weg laten komen. Wat dat doet voor het milieu laat zich raden.

Ik vermoed echter dat Nederland na de crisis opnieuw gek wordt en als een bezetene de verloren tijd wil inhalen. Dat we al die festivalletjes en evenementen weer uit de grond trekken en doen of er niets is gebeurd. Dat we het recht hebben om vermaakt te worden.