Tjongejonge, ik ben me toch chagrijnig. Het is maar goed dat ik niemand spreek vandaag, of wacht… ik mailde een collega een chagrijnig antwoord op een redelijk verzoek. Notabene op mijn vrije dag. Waarom niet wachten tot maandag? Vanmorgen ging het koffieapparaat kapot en bleek ik twee kilo te zijn aangekomen, nadat het zo goed ging. De combinatie van sporten en geen alcohol werkte prima, maar de sportschool dicht is funest voor me. Ik heb potdomme coronavet. Ik heb weinig opties, kan niet hardlopen, alleen fietsen, maar met een schrale oostenwind loop ik het risico om zwaarder verkouden te worden.

Nog geen redenen tot chagrijn zul je denken. En je hebt gelijk. Het zijn de naweeën van een zware week die zondag begon toen mijn vader opnieuw bleek te zijn gevallen en vermoedelijk een nacht op de grond heeft gelegen. De man is al fragiel en toen dat. Die zondagnacht sliep ik niet uit vrees de volgende ochtend een telefoontje te krijgen dat ie is overleden. Maar nee. Hij herstelt langzaam en krijgt van zijn kinderen intensieve zorg. Afgelopen week draaiden we toerbeurten. Nu kan het regime iets losser en hoeven we niet permanent aan zijn zijde te staan en houden we de vinger aan de pols. Hij kan weer dingen zelfstandig doen, maar het houdt niet over. Na een loopje van vier meter is hij uitgeput.

Maandag ben ik zelf aan de beurt. Dan heb ik een telefonisch consult met de oncoloog en sluit ik een periode van tien jaar controle af. Het schoon verklaren volgt vast, maar nu dreigt verhoogd cholesterol en daarmee kans op hart- en vaatziekten. En juist daarom wil ik sporten.

Alle dagen lijken inmiddels op elkaar, vandaar die neiging om mijn werkmail gewoon te beantwoorden. Een vriendelijke collega stuurde me gisteren een groepsmail, met de vraag om opbeurende gedichten te delen. Omdat ik poëzie-minded ben, schreef de initiatiefnemer Ik antwoordde korzelig dat ik niet van de emo-poëzie ben en zag alle goede bedoelingen over het hoofd. Welbeschouwd was ik gisteren al chagrijnig. Arme Roos.