Opeens was ik Den Haag, voor werk, met lichte tegenzin. Niet vanwege het werk, zeker niet, maar vanwege het aantal mensen dat er was; collega’s die het niet allemaal nauw namen met de 1,5 meter afstand, of ik moest er grappend op wijzen. Wat ook niet hielp, was dat wat ik deed ook thuis had kunnen doen. Maar het was rustig. Was het drukker, dan is aanwezigheid wel nodig. In NRC las ik over een dame die genezen was van het virus en indringend zei dat je niet arrogant moet zijn om te denken dat het jou niet kan overkomen. De bestrijding van het virus kent geen grijs gebied, het is dit niet en dat niet, maar gisteren zat ik er middenin, vol twijfels over veiligheid en doen waar je je goed bij voelt, wat bij ons sinds weken het mantra is.

Zoals verwacht meent mijn vader dat hij niet hoeft te verhuizen, ‘want ik word toch goed verzorgd.’ We zien wel, maande hij mijn broer en zwager, of de beslissing nog aan hem is. Het is triest om die keuze voor hem te moeten maken.

Bij de Correspondent schreef Micha Wertheim over DWDD, dat volgens hem nooit over inhoud ging, maar louter diende om mensen beroemd te maken, Van Nieuwkerk incluis. Daar was ik het zeer mee eens.

‘Als deze krankzinnige tijden ons één ding duidelijk maken, is het wel hoe volslagen nutteloos roem en succes zijn nu we allemaal op onszelf worden teruggeworpen. Je ziet het aan de wanhopige manier waarop al die beroemdheden proberen iets bij te dragen. Door filmpjes op te nemen en steun te betuigen. Hoe ze allemaal langzaam tot de conclusie komen dat de kracht van roem verdampt op het moment dat je zelf niets te verkopen hebt.’