Het fietsen gaat in elk geval beter, in de zin dat ik er weer plezier in heb en ik – eenmaal terug – niet als een zoutzak op de bank blijf hangen. Vandaag verdwaalde ik prachtig door het Westelijk Havengebied, waar het niet mooi is, waar het niet lekker ruikt, maar het mocht de pret niet drukken.

Een collega las mijn gejammer over dik worden en wilde me direct helpen met tips om thuis te sporten. Ik bedankte hem en moet nu de puf vinden om die tips te vragen. De collega kijkt trouwens naar opnames van Charles Bukowski, wat hem in mijn ogen nog sympathieker maakt.

Vandaag helaas in onmin geleefd met opdrachtgevers over een artikel dat ik schreef, maar dat toch niet gebracht mag worden. Te vroeg, te gevoelig was het argument, wat niet strookt met de initiële vraag om een bericht te maken. Het komt misschien door het gemis aan persoonlijk contact, dat je de opdrachtgever niet zelf spreekt.

Trekt de coronamist eenmaal op, dan begin ik met een basiscursus fotografie, met een basiscamera. Zaterdag gaan we vader verhuizen. Hij schijnt het aan iedereen die langskomt te vertellen. Laat ik het als een positief teken zien.