Of ik mijn fotografiecursus dan online wil volgen? Natuurlijk niet. Idioot voorstel. Online is kein Ersatz voor het echte werk, van met de professional praten, al is het maar om mij te laten zien welke cameraknop waarvoor dient. Ik ben klaar met het online ontmoeten. Gisteren moest ik op kantoor iets ophalen. Ik sprak collega’s, maakte grapjes, deelde leed en ongenoegen, dacht mee over de juiste insteek en merkte hoezeer het online verhaal het non-verbale negeert. Gisteren was ik in mijn element, wat hard nodig was, want de dag ervoor was het storm. Ik ergerde me aan alles (soms terecht) en uitte mijn ongenoegen per mail, niet scheldend, maar stevig. Zakelijk gezien is dat onverstandig. Maar hee, ik moet ook mijzelf kunnen zijn en die man is expressief, betrokken.

Laatst belde ik een collega dat ze een foutje had gemaakt en of ze dat kon aanpassen. Ze zei dat bellen beter voelde dan dat ik aan het bureau ga staan. ‘Dan weet je dat er iets mis is’, reageerde ze lachend, waarna ik dacht een boeman te zijn geworden, of op zijn minst een moppermark.

Gisteren heeft mijn familie het appartement van mijn vader leeggehaald, om het dinsdag op te leveren. Vanmorgen brachten we het naar de milieustraat. Dat duurt tegenwoordig lang, want iedereen ruimt op. Pas na drie kwartier reden we met onze volle vrachtwagen het terrein op. Weggooien voelde als een periode afsluiten. Vreemd. Her en der lagen geplette muizen.

De joggingbroek die ik bestelde, blijft ook na zes dagen niet komen, wat ik erg onsportief vind van Perrysport.