Ooit zei ik, alleen tegen intimi, dat ik nooit romans lees van vrouwelijke auteurs, wat een belachelijk vooringenomen standpunt is, want er lag niets aan ten grondslag, geen misogynie, geen verkeerd begrip van mijzelf. Ik haalde hoogstens aan dat er al genoeg boeken zijn om te lezen en dat ik wel érgens een arbitraire lijn moest trekken. Wel las ik dichtbundels van vrouwen, of die niet tot het literaire landschap hoorden.

Ik weet niet wanneer de ban is opgeheven, maar tegenwoordig lees ik vooral boeken die door vrouwen zijn geschreven. En ik beken: tot mijn genoegen. Ik heb (recente voorbeelden) de boeken van Dörte Hansen achter me en schiet lekker op in ‘Donker Woud’ van Nicole Krauss, dat een stilistisch wonder is.

Ik las met instemming het artikel van Hans den Hartog Jager over de kunst die vastzit in het nutsdenken en zichzelf weer vrij moet maken. Door autonoom te zijn hervind je je plek in de maatschappij. Ik vraag wel mij of dat kunstenaars dat nog kunnen, want velen leven van subsidie, kunnen niet zonder en willen misschien ook niet zonder. Is dat niet de eerste stap naar autonomie, vrij zijn van verplichting, van de hand ophouden?