Suppen dus, met Edward, in de Vecht. Wat neerkomt op je balans vinden op een wankele plank die toevallig in het water ligt. Ik bleef droog, ook al viel ik bijna in het water toen hij me zei ergens naar te kijken. Blijkbaar moet je je hoofd niet te snel omdraaien. En waarom zou ik het erg vinden om in het water te vallen?

Het bleek een noodzakelijke ontspanning na een dag vol energieverspilling. Van hogerhand was besloten tot een bericht over een onderwerp, maar degenen van dat onderwerp wilden dat per se niet. Afijn. Veel bellen en uitleggen en nergens toe komen. Zoals de laatste weken vaker gebeurt.

Volgende week zaterdag gaan de musea open. Wij reserveerden een toegangstijd voor het Stedelijk Museum, omdat het tijd wordt om de zinnen te verzetten. Het is in elk geval beter dan Netflix, waar we in de zoveelste Scandinavische thriller zitten. Tussendoor lezen we wel door. Nu lees ik een boek dat ik al jaren heb: Het geheim van Anna Enquist, maar de dichteres bevalt me beter dan de romancier. Bij Ilja Leonard Pfeijffer is dat andersom.

We proberen nog steeds zo veel mogelijk thuis te zitten, drukte te vermijden. Intussen bouwen we aan herinneringen niets op, alleen dat we thuis moesten blijven. Ik denk dat ik mijn geheugen door Facebook laat beheren. Het maant me elke dag: kom morgen terug voor meer herinneringen. O, wat zou ik morgen weten?