Om 12.57 uur liepen we volgens afspraak binnen bij Huis Marseille om er om 13.10 uur al uit te zijn. Weg van Viviane Sassens tentoonstelling Venus & Mercury, dat “geïnspireerd is door diverse geschiedenissen rond de Franse hofhouding in de zeventiende en achttiende eeuw. Zij verweefde deze verhalen tot een melancholisch narratief doordrenkt van erotiek, macht, intrige, ziekte, verval en dood.”

Het ligt natuurlijk aan ons dat wij de foto’s van de gebroken gipsen torso’s en edele delen met verfstreken niet begrepen of die van een model dat zich steeds verborg achter een beeld of in modieuze kleding. De prozaïsche bijschriften hielpen niet. Het gebeurt vaker in Huis Marseille, dat de naam van de fotograaf belangrijker is dan het werk zelf. FOAM is in alle opzichten beter.

Ik las de afgelopen week veel over racisme en discriminatie, omdat het ook mij als witte man aangaat en omdat ik bij de politie werk. Die politie gold maandenlang als vitaal beroep en werd plots het kwaad zelf, alsof wat er in Amerika gebeurt ook hier dagelijkse praktijk is.

Vroeger zou de politie geen standpunt hebben ingenomen, of traag, maar deze week was een ommekeer. De korpschef kwam met een volgens de kranten opmerkelijk statement over discriminatie in het korps en via sociale media ging een video viral waarin agenten zich uitspraken tegen racisme en voor meer verbinding. Ik ken de mensen die hierbij betrokken zijn, maar dan nog vind ik het een goede stap, om het probleem van discriminatie nu wel te benoemen, met de intentie elkaar te erkennen en te respecteren.