Er was een online zomerborrel met bijbehorend borrelpakket waaraan ik geen behoefte had. De borrel bleek een wat onwennige toespraak van een manager (ze heeft net als ik liever mensen om zich heen) waarna collega’s online een spel konden spelen, waaraan ik niet deelnam. In de online borrel na de online borrel schoof in Teams een collega aan die ik nog niet ontmoette. Ze had er zin, was blij en enthousiast en sprak over onboarding en dat interne communicatie het hoe is en internal branding de weg ernaartoe. Het woord verbinding viel en het belang ervan, wat bij onze dienst vaker gebeurt, een doel waar je nooit tegen kunt zijn. Ik noemde de racistische appjes van Rotterdamse agenten, dat je met je verbinding dan weer op nul staat, maar mijn commentaar werd overstemd door borrelpraat. Om 17.00 sloot ik af, klaar voor het piket.

Roos en ik gingen voor het eerst in 3,5 maand naar bodycombat. We vreesden de tong op de schoenen, maar hielden goed vol. Ook het verzorgingstehuis had de regels versoepeld. Bezoek op de kamer kon weer, waarna ik mijn vader bezocht. Die schram op je neus, zei ik, ben je soms gevallen? Nee, die ziet daar al jaren; wat knap is voor een vers wondje. En die bloeduitstorting bij de pols? Geen idee. Hij had nog geprobeerd het weg te wassen en hij wist niet dat hij blauw bloed had. Oké. Dan praten we er niet over. Maar ik was blij hem weer te zien.

Vanavond krijgen we twee gasten, voor de paella. Spannender wordt het niet.