Over een blog kwam er vragen vanuit het werk en dat er een gesprek moest plaatsvinden, na een eerder gesprek over een blog. Met censuur had het niets te maken, maar het ging om de motivatie, de vraag waarom ik soms weinig flatteus schrijf over werk. Ik ga natuurlijk praten, want er schuilt niets kwaads achter. Hoogstens verbaas ik mij soms over het kantoorleven en specifiek de wereld van adviseurs.

Maar omdat het de derde keer was en ik een rancuneus mannetje kan zijn, heb ik besloten om al mijn collega’s op Facebook te ontvrienden en op Insta niet meer te volgen, of gevolgd te worden. Ik deed het eerder, maar dit keer voorgoed. Privé en werk gaan niet goed samen, hoewel het werk er alles aan is gelegen om die werelden wél samen te brengen. Het is heel gebruikelijk dat ik na werktijd word gebeld of een appje krijg, of met vragen over het cms of dat ik nog eens een procedure uitleg en daar ging ik in mee. Sterker nog, ik bood het altijd aan. Is er iets, bel me maar. Daar kom ik nu op terug. Zodra de werkweek erop zit, gaat de telefoon uit. Wat mijn collega’s in de gelegenheid stelt om hun problemen zelf op te lossen.

In april was ik productief met poëzie schrijven, maar nu lukt niets. Ik geef wel aanzetten, maar het is te veel proberen en zelden doelgericht. Maar het komt vast goed. Ik hoef niet elk jaar een nieuwe bundel te presenteren.

Meer bekommeringen zijn er niet. Ik lees, sport, eet lekker en geniet van mijn leven met Roos. Vanavond staat een spaghetti vongole op het menu en morgen Indische mosselen. Het is een schelpdierweekend, bedacht ik, waarna ik mijn schulp kroop.