Telkens als de boeren protesteren, heb ik een nieuwsdienst in Den Haag, wat tot nu toe vier keer gebeurde. En telkens wordt de berichtgeving rustiger. Terug loop ik vanaf het bureau naar het station over de Laan van Reagan en Gorbatsjov, wat geen laan is maar een geasfalteerd olifantenpaadje. Het voert me naar het station en heel soms naar Two Tribes van Frankie Goes to Hollywood. Vandaag geen last van.

Bovenaan de metrotrap Vijzelgracht raapte ik een tientje op. Nog geen twee seconden later koeterwaalst een dakloze Oost-Europeaan dat hij heel blij is dat ik zijn geld heb gevonden. Ik protesteerde niet en gaf hem ‘zijn geld’, waarna hij me 50 meter lang begeleidde met bedankjes.

Thuis bleek Roos de nieuwe bureaustoel die ik had gekocht al naar boven te hebben gesjouwd. Kranige vrouw. De stoel is geen overbodige luxe, omdat ik de komende jaren, tot aan mijn pensioen, vaker thuis werk. En dat ik schrijf over pensioen, betekent dat ik oud ben. Maar niet gammel. Dat kan niet met deze stoel.