Er staat sinds kort een gelovige Afrikaan bij de Appie, een man die mannen brother noemt en vrouwen sister. Hij handelt in alledaagse wonderen denk ik, getuige de ansichtkaart waarop hij een fors degen slikt. Meer truc dan wonder natuurlijk, maar mensen zijn voor minder in Hem gaan geloven.

Meer poëzie zit er deze hondsdagen niet in. Ik kom de nachten met moeite door. De eco-mens in mij vraagt zich af of die ventilatoren niet te veel energie vergen, maar het beetje verkoeling dat ze bieden heeft de overhand. En een waterijsje na het eten.

Mijn buikje wil maar niet verdwijnen. Ik heb de alcohol afgezworen en heb Roos gezegd geen snoep meer te kopen, want ik kon er moeilijk van afblijven. Maar geen snoep, geen drank zijn niet genoeg. Toen ik de sportschool verliet, kwam ik in gesprek met een personal trainer – die ook aan de kost moet komen en me daarom aansprak – maar hij was aardig en zei de goede dingen. Zaterdag volgt een uur om te zien hoe fit ik ben en wat ik wil (ijdelheid speelt me) waarna een plan volgt. Gezien mijn verhoogde kans op hart- en vaatziekten door kanker is het geen gekke zet om iets meer te doen dan gemakkelijk voelt.