De naakte cijfers: 98,5 kg, 24,4 procent vet (voor de categorie vanaf 54 jaar moet dat 20 zijn) en een BMI van 26,1. Duidelijke signalen, zei mijn personal trainer (PT), ‘maar ik maak een atleet van je.’ Hij ziet doorzettingsvermogen, fitnessethos, hoewel ik geen enkele oefening kon afmaken. Het enige bemoedigende is dat ik mijn buik (104 cm omvang) kan intrekken tot 95 cm. Het vet heeft zich nog niet vastgezet. Met mijn spieropbouw is ook niets mis, maar mijn benen zijn te zwaar, wat wielrenners typeert. Die kunnen met gemak 100 kilometer fietsen, maar geen kilometer hardlopen.

Les twee was confronterend, hoewel verwacht. Tot nu is elke oefening te zwaar, zoals de basisoefening waarbij ik de sportschool squattend doorloop met in elke hand 5 kilo, niet naast me, maar op 90 graden voor de biceps. Nog 28 lessen te gaan. Vanaf de vijfde wordt mijn eet- en drinkpatroon doorgelicht.  

Ik bedenk me net dat mijn recente blogs veel weghebben van Bridget Jones’ dagboek. Nee toch. Dan liever “Dear world, fuck of, ik ga golfen” van Frank Keizer, want …

Het was een sportieve week. Dinsdag die eerste personal training, donderdag voor het eerst in acht jaar golf gespeeld, wat verrassend goed ging en leuk was, met zelfs een par en enkele double bogeys. Ik speelde beter dan de handicap 54 waarmee je tegenwoordig begint; vroeger was het 36. De enkele kaarsrechte afslagen deden me goed. Vrijdag volgde ik een les bodycombat.

Op het werk liep het verrassend vlot, wat ook wel eens gezegd mag worden. Akkoorden kwamen snel, met zeer bescheiden tekstwijzigingen. Een collega en ik werken aan een zespagina-artikel over duurzaamheid bij de politie, wat an sich al interessant is en een thema dat mij na aan het hart ligt.

Nog drie weken voor de vakantie. Ik ben weer gaan golfen omdat we mogelijk naar Frankrijk gaan, naar een huisje dat aan een golfbaan ligt. Maar Frankrijk kleurt roder met de dag… Misschien dat we toch in Nederland blijven.