Hahahaha, woehahaha… het proza bij een fototentoonstelling in Huis Marseille was weer om te brullen. Dat er in het werk van Jean-Luc Mylayne (hij fotografeert vogeltjes) een diepe conceptuele relatie met Van Gogh bestaat en de man een even radicaal als poëtisch artistiek oeuvre heeft dat tot op heden ongeëvenaard is.

Het begon met: ‘een tere kolibrie. Hier lijkt de vogel niets anders te doen dan Mylayne het leven zuur maken. Alsof hij spot met diens inspanningen en geduld verbergt.’

Of: ‘De aanwezigheid van leven te midden van een hoopje gevallen bladeren confronteert de kijker plotseling met het mysterie van de vergankelijkheid.’ Op een van zijn foto’s stond een bos droogbloemen, wat volgens de curator een directe verwijzing was naar Vincent. En o ja, Jean-Luc woont in de wereld.

Na een onbegrijpelijke tentoonstelling van Viviane Sassen is het fair to say dat Huis Marseille in een artistieke crisis is beland. Het brengt grote namen omdat het grote namen zijn, of het probeert kleine fotografen groot te maken, zoals Jean-Luc met zijn diptieken van vogels en nonsense proza.

Er liepen meisjes rond in de zalen. Eén van hen stond stil bij een foto en zei dat ze dit direct op haar kamer zou hangen, gevolgd door een selfie.

Over PT #zes zal ik weinig zeggen, behalve dat mijn PT het verontrustend vindt dat het mij tijdens een oefening soms zwart voor ogen ziet. Te veel verborgen suikers denkt hij, of ik heb toch iets onder de leden. Een controle door de huisarts zou verstandig zijn, was zijn advies. Als we terug zijn uit Duitsland ga ik langs.