Wie Netflixt zal Tammy zien was het top tien gebod, dus keken we Tammy. Een zwakke film, geregisseerd door Melissa McCarthy die de hoofdrol speelt en altijd de lolbroek wil uithangen. Het verhaal zelf kan ermee door: vrouw raakt baan en vriend kwijt, pakt haar biezen en neemt drank- en pillenverslaafde oma mee op een road trip, om na een paar ‘avonturen’ bij zichzelf terug te keren met nieuwe liefde. Maar in handen van de grollenmeester McCarthy is het een niemendalletje geworden, met te vette knipogen naar de lolbroekerij. Het verhaal verdient serieuzer acteerwerk (echte pijn, echt verlies) en een somberder regie, waardoor de grappen ook beter tot hun recht komen. Ik stel een remake voor. Dan mag Susan Sarandon blijven, die bewezen heeft drama aan te kunnen, maar in Tammy niet optimaal acteert.

We keken Tammy omdat we moe waren. Moe van vijf kledingkasten uit elkaar halen en naar beneden sjouwen. Maar, zei ik tegen Roos, we kunnen het nog alleen, hebben geen hulp nodig. Vrijdag komt de nieuwe kast. Vijf zakken oude kleding zijn intussen weg.