De veldslag met mijzelf wordt langzamerhand een zegetocht. Ik weeg nu 91,5 kilo. Zo veel woog ik tijdens mijn studententijd (wat toen wel mijn zware periode was door alcohol). Nog twee lessen te gaan. Daarna komt het aan op zelfdiscipline.

Een bezoekje gebracht aan vader, met wie ik koffie ging drinken in de kantine van het verzorgingstehuis. Hij ziet nauwelijks iets, maar weet dat er tegenover hem een tafel vol vrouwen is (wat hem niets doet). De medewerkers zijn lief voor hem en gaan mee in de eeuwig herhaalde grappen. Vader spreekt de laatste tijd meer over de dood en benadrukte dat niemand erbij mag zijn als zijn as wordt verstrooid, en nergens anders dan in de tuin van het crematorium. “Ik wil niet dat iemand mij herinnert als as, maar hoe ik was”, dichtte hij plotseling. Komt goed, paps, komt goed.

De nieuwe kledingkast is binnen twee uur door twee jongemannen geplaatst. Mijn kleding hangt al. Roos moet nog aan de verandering wennen. Volgende week een overnachting in Enschede, met vooraf een bezoek aan Rijksmuseum Twenthe.

Een collega las Abduraman en vond het tof. Het deed hem denken aan een nette Herman Brusselmans, vanwege het absurdisme, maar minder leunend op grofheid en seks. Leuk toch?