Op nieuwjaarsdag heb ik een lekker stuk gefietst, naar Haarlem en via Halfweg en Sloten terug. In Amsterdam kon ik de Amstelveenseweg volgen, maar koos ik de Koninginneweg, waar ik – toeval – mijn broer en zijn vrouw zag wandelen, zodat ik ze persoonlijk een goed 2021 kon wensen.

De beste wensen waren er ook bij het Nieuwjaarskoffiemoment van de dienst waarbij ik werk. Nieuwe collega’s werden verwelkomd en we kregen letterlijk een middelvinger en een duim van de spreekstal-manager (de gebaren werden tegelijk uitgevoerd). Uitleg van deze handeling bleef uit, zodat ik in de chat om uitleg vroeg. Na de meeting kwam het antwoord. Het was een methode om over jezelf te vertellen met behulp van je vingers. Achter de duim schuilt de vraag waar je goed in bent en met de middelvinger vraag je: waar heb je een hekel aan?

Aan het einde van het koffiemoment werden er tranen geplengd, die doorsijpelden in het vervolggesprek in kleiner comité, waar een collega moest afhaken. Haar jaar was helaas slecht begonnen en dat kwam er uit. De gespreksmanager van ons groepje kwam na wat troostende woorden voor de collega terug in ons gesprek en gooide er zonder blikken of blozen uit dat ik van mijn hart ongetwijfeld geen moordkuil had gemaakt, zodat ik weer wist hoe men mij ziet: een emotionele blindganger die altijd wat te zeuren heeft.

We hebben de kerstboom de deur uitgedaan, na een maand trouwe dienst, zonder veel naaldenverlies. Dat hoort trouwens bij de ringvinger: de vraag waar je trouw aan bent.