Vorige week is mijn 88-jarige Duitse oom overleden in zijn slaap. Hij is van zijn dementie verlost, appte mijn neef. Gisteren zag ik op Instagram een foto van het graf. Toen ik mijn vader over de dood van zijn zwager vertelde, reageerde hij erg laconiek met: ‘dat kan ons allemaal gebeuren’. Daarmee was de kous af.

Het identitaire denken is meer dan ooit aanwezig, merkte ik deze week. Er was discussie of dichter Marieke Lucas Rijneveld, die zich genderneutraal noemt, het inauguratiegedicht en een bundel van de Amerikaanse Amanda Gorman mocht vertalen. Rijneveld zou als wit persoon de taal van Gorman niet begrijpen. Goed dat poëzie weer eens op de voorgrond komt, dacht ik, maar ik miste de vraag of het werk van Gorman (twee bundels) niet te snel wordt geprezen.

Op het werk was een online lezing van een Nederlands-Turkse fotografe. Zij doorspitte de beeldbank van het ANP en concludeerde dat het beeld van moslima’s erg stigmatiserend is. Door vooral veel hoofddoek. Geen sportende of werkende moslima’s te bekennen. Frappant waren de trefwoorden die de fotografen invoerden: inburgering, asielzoekers, allochtoon, wat je sowieso niet door fotografen moet laten doen. Taal is zeg maar niet hun ding. In onze app-groep trokken redacteuren de schuldschoenen aan met de belofte er beter op te letten.

Ik ben een halve kilo aangekomen. Gelukkig fiets ik me suf, om de boel weer bij te trekken. Zoals gisteren door de achtertuin van mijn jeugd, die zich langs de dijk van Purmerend en Oosthuizen strekt. Pittige tocht.