Dinsdag heb ik met iedereen “ruzie” gemaakt. De rek van mijn principes was er uit. Steeds weer kwam het verzoek om rekkelijk te zijn, om toch weer te doen wat anderen uit gemakzucht nalaten. Tot hier en niet verder, stelde ik, in het besef dat ik alleen sta. Op de redactie zijn we niet zo standvastig en gaan we met elk verzoek – hoe kansloos ook – aan de haal. Later hoor ik dan dat het goed is dat iemand kritisch is, Mark de bliksemafleider. Dan hoeven ze het zelf niet te zijn. Of het ligt hen gewoon niet: nee zeggen.

Gisteren vijf keer gebeld met vader die niet opnam. Toch naar Purmerend gegaan, waar de oude baas gewoon in zijn stoel zat. Hij heeft het geluid op zijn telefoon uitgezet. Hij ziet nauwelijks iets en drukt – zo stel ik me voor – in het wilde weg. Het lukte me niet het geluid weer aan te zetten. Veel omhanden heeft zo’n bezoek niet. Hij hoort niet wat je zegt, of luistert niet. We doorlopen enkel het ritueel van vader en zoon zijn. Hij vertelde me nog wel dat neef Rick is getrouwd in Australië en daar woont.

Roos ging zondag onderuit op de trap bij haar kapper. Maandag uit voorzorg naar de huisarts en door naar het ziekenhuis voor foto’s. Gelukkig niets gebroken. Een ijspakking vindt ze niet nodig voor haar zere voet. De ijskoude doperwten in een plastic zakje zijn voldoende. Ze loopt met de dag beter. Net op tijd hersteld voor een midweek met een vriendin in Zandvoort. Vanaf maandag ben ik een man alleen. Weerloos zonder zijn lief, weet ik al. Hopelijk heeft niemand op het werk zin om ruzie met mij te maken.