Krant(be)zorgen

NRC was niet geleverd en ik wilde hem alsnog geleverd krijgen. Rond negenen klonk de deurbel dat ie er was. Meestal gaat de krant in de bus en vertrekt de bezorger, maar dit keer wilde hij mij spreken, zei hij boos. Wat krijgen we nu, dacht ik. Hoezo moet ik me verantwoorden? Dus ging ik naar hem toe. Het gesprek dat volgde kan ik niet goed reconstrueren, omdat de man die zichzelf consequent een buitenlander noemde niet heel goed Nederlands sprak.

Er was iets over Kerst en een heel jaar hard werken en geen beloning en juist die dag was hij blijven slapen, want een tweede baan. En toen de krant hem belde dat nummer zoveel geen krant had wist hij precies om wie het ging (mij). Waarna de teleurstelling overging in sjacheren en dat als ik ook maar iets nodig had ik hem altijd kon bellen (via klantenservice NRC?). En weer iets over hard werken en wat ik dan deed. Hier moet ik een daad stellen, besefte ik, waarna ik zei dat ik voor de politie werk. Daar schrok ie van. Laatst zag hij een aanhouding van twee donkere jongens, die nare dingen tegen de agenten hadden gezegd waarna ze (hij deed het voor) zo tegen de muur werden geduwd.

Deel drie van dit theater was het berouw. Met veel excuses en dank dat ie mensen zoals ik mocht leren kennen en hij sprak over andere klanten, die presentator van tv, maar ik begreep niet goed waarom. Hij liet wel ontvallen dat hij eens honderd euro had gekregen. Ik wist direct dat de standaard twee euro de volgende kerst niet genoeg zal zijn.