Omdat ik in Amsterdam woon, was het logisch dat ik op reportage ging bij de proef met waarnemers van de politie. Onderliggend de vraag of de politie etnisch profileert, maar dat gebeurde niet (gebeurt laatste jaren zelden trouwens), dus dat was van tafel. Ik kon kiezen tussen Dapperbuurt, Geuzenveld en Noord en koos voor de eerste. Achteraf een goede keuze. In Noord was er veel pers en waren er waarnemers van de boze politiebonden om de waarnemers waar te nemen. Ik had in Oost alle tijd om met de twee waarnemers en politiecollega’s te praten. Ik werkte tot diep in de avond om het artikel de volgende dag te brengen, wat lukte. Alleen jammer dat het afstemmen heel de ochtend duurde.
De rust is voorbij. Sinds de vakantiegangers terug zijn, vliegen de aanvragen de redactie om de oren. Nog twee weken en dan mogen we ons er drie weken aan onttrekken. Ook voor Roos waren het zeer, zeer drukke weken.

Gisteren de voor fietsers magische grens van 100 kilometer geslecht, wat ik niet van plan was. Ik dacht aan 60 tot 70 en had maar twee repen mee. Ik was ’s avonds naar de gallemiezen.

Vandaag was het de vijfde sterfdag van mijn schoonmoeder. Dus met de familie het graf bezocht, waar iedereen wat in zichzelf gekeerd stond. Ik dacht later aan het gebrek aan rituelen, aan taal. Ben je jarig dan is het gefeliciteerd, bij sterfte gecondoleerd. Maar wat zeg je tegen elkaar op een gedenkdag? Na afloop nog met de familie gezeten. Met koffie en cake. Ik kon het niet laten om te zeggen dat dat mooi past bij zo’n dag.