Al jaren plaats ik op 11 september een prozabericht over de ramp die New York in 2001 trof. Ik dacht aanvankelijk dat de tekst van Wikileaks kwam, maar bij nader inzien klopt dat niet. Die Wiki-teksten heb ik deels verwerkt in mijn bundel ‘Een enkel groen blad, de olie van pelikanen‘. Onderstaande tekst is een sterk ingekorte versie (alleen elke tiende zin) van een documentaire waarvan ik alle ondertiteling heb overgenomen.

Iedereen probeerde met z’n lichaam het vliegtuig te besturen.
Bij aankomst zag ik dat er twee of drie verdiepingen in brand stonden.
Ik was er totaal niet op voorbereid.
De achterkant van haar rug en haar benen waren geheel verbrand.
Ze zakten weg waar we bij stonden.
Ik nam de blusser mee en ging terug.
Het geluid van vallende mensen is verre van normaal.
Aan de kant waar ik stond, lagen er vijftien tot twintig.
Dat zal ik nooit vergeten.
De angst die deze mensen zover bracht, moet ongelooflijk zijn geweest.
Misschien wel meer.
Ik kwam een blinde man met een hond tegen.
Ik voelde me machteloos.
Die angst ging door hart en ziel.
Ik zei: Als er nog een explosie volgt…
Ik dacht dat er meer vliegtuigen zouden komen en dat er bommen zouden vallen.
Ik draaide me om en we renden allemaal naar binnen.
Ik heb nooit een aardbeving meegemaakt maar zo voelde het.
De lichten vielen uit, en er kwam stof en puin uit de trappenhuizen B en C.
Anders waren we onmiddellijk weg geweest.
Ik wist dat we weg moesten.
Het was als in zo’n droom, als je vlak bij je doel bent.
Het was ongelooflijk.
Zo stil was het.
Het donderende geluid kwam dichterbij.
Ik wist niet wat er precies gaande was.
Dit kon niet waar zijn.
Ik dook naar de grond.
Het was pikdonker.
Ik had geen idee waar ik was.
Ik dacht dat ik niet meer thuis zou komen.
Ik dacht: waar zijn m’n jongens gebleven?
Ik bleef z’n naam roepen.
Het is bijzonder werk, maar je moet wel thuiskomen.
Wat de risico’s ook waren.
Om te zien dat mensen zich niet tegen lieten houden.
Dit was de ergste ramp die deze stad ooit had getroffen.
Toen kwam m’n zoon binnen.
Hoe zou jij het vinden als m’n vrienden me niet zouden komen redden?
Ik had wel eerder ingestorte gebouwen gezien maar dit was ongelooflijk.
We begonnen met graven, en vonden rugzakken en dergelijke.
Ik wilde de hoop niet opgeven.
En dat er honderden brandweermannen waren verdwenen.
We hebben een heel serieuze taak te vervullen en je moet jezelf altijd voor 110 procent geven.
Als je ziek bent, ben je ziek.
Je had elke dag…
In m’n klerenkast zaten meer kleren van hem dan van mezelf.
Waarom ben ik in leven en zijn anderen gestorven?
Ik ben niet beter dan een ander mens.
Ik moest niet huilen.
Hij is bijna vier.
Ik kwam aanrijden en zag ons huis staan.
Een vriend van me heeft z’n zoon verloren bij de ramp in het WTC.
Dat is ook zo.
Iedereen heeft z’n eigen rare karaktertrekken maar uiteindelijk zijn het allemaal wereldgasten.
Dat is ons werk.
Het is ook geen carrière.
Maar dat lukt me niet.
Ik betreur het om dat bij mezelf te bemerken.
Ik weet nog dat ik ze zag, maar nu zijn ze er niet meer.
Als je ergens bezig bent, ben je een team.
Andere religies proberen te begrijpen.
Meer valt er niet te zeggen.