Bij de eindinspectie vroeg Herr Doktor Wolf of we waren aangekomen of afgevallen, waarna ik vlug zei ‘aangekomen’, om het gesprek naar mij te trekken, los van dat het waar is. Bij aankomst maakte hij zich zorgen over zijn handdoeken, want hij zag Roos als oudere vrouw en die verven hun haar (in Duitsland opvallend vaak in roze of groen). Een dag voor vertrek lag er voor haar in de badkamer een zwarte handdoek, met de tekst ‘voor geverfd haar’.

In Weimar namen we de fiets naar het centrum, wat voor de fietsende Nederlander toch een aparte ervaring is. Je moet namelijk op de stoep fietsen. Beter gezegd, niemand lijkt op de weg te durven fietsen. Wat ook niemand doet … even bellen dat je eraan komt. Liever scheren ze vlak langs je, merkten we tijdens een wandeling van Rathen naar Wehlen.

Nabij Minden (van Dresden naar Amsterdam via Magdeburg) zaten we een uur lang in een file (over pakweg twee kilometer), maar voor de rest verliep de reis voorspoedig. We zijn weer thuis. Vandaag een les bodycombat gedaan, waar ik flink moest boeten voor twee weken ‘alle remmen los.’